ΦΤΩΧΙΑ
Λυπάμαι αυτούς που δεν γνώρισαν
Γιατί μιλάνε, χωρίς να ξέρουν
Πώς να μιλήσεις για τη φτώχια;
Χωρίς να την έχεις ζήσει;
Ξέρεις τι είναι να πεινάς;
Και να προσπαθείς να χορτάσεις
Με τσάι και πέντε ελιές;
Και μυρωδιές απ το διπλανό τσουκάλι;
Ξέρεις τι είναι να περπατάς ξυπόλυτος;
Έχεις νοιώσει το πετροζούληγμα;
Έχεις κρύψει το μοναδικό ζευγάρι παπούτσια
Να περιμένουν τις γιορτές, για να εμφανιστούν;
Το έχεις παίξει ήρωας στο κρύο;
Να μελανιάζεις και να λες, δεν κρυώνω
Να μπαίνεις κάτω από το πάπλωμα
Και να το ζεσταίνεις, πριν να σε ζεστάνει;
Λυπάμαι κι αυτούς που γνώρισαν
Αλλά τους βγάζω το καπέλο
Και είναι αυτοί που πρέπει να μιλούν
Αλλά κυρίως να προσπαθούν
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ 17/12/2009
Αλεξανδρε καλησπερα ..συγχαρητηρια γι\’αυτο που εγραψες.Ξερεις και βεβαια δεν εχω ζησει τη φτωχια..ομως εχω ακουσει πολλα για αυτην απο αγαπημενα μου ατομα.Και ειναι σαν παραμυθι,χωρις νεραιδες..μονο δρακους!Και ειναι σαν ονειρο..μονο που θυμιζει εφιαλτη..για ολους εκεινους που σου το αφηγουνταιΓεννημενοι το \’40..ορφανα απο πατερα..ξεχασαν τα παιδικα τους χρονια…τα παιχνιδια τους…και τα ανταλλαξαν με βασανα.Εναν τετοιο ΑΝΘΡΩΠΟ Λατρευω..και αυτος ειναι ο δευτερος πατερας μου.
Αχ Αλέξανδρε… τα μικροτερα νουμερα πληγιαζαν τα ποδια και τα μεγαλύτερα φευγαν…Ευχες σ αυτους που τα χαρισαν… κι αν δεν υπαρχουν σημερα ευχες στους απογόνους τους…Δοξα τον Θεο που σημερα υπαρχουν μερικα ζευγαρια στην ντουλαπαστο σωστο νουμερο… Ενα δακρυ και ενα φιλι στο ομορφο ποιημα σου!!!Καληνυχτα!!!
Τι μου θυμισες! τα παπούτσια την επόμενη χρονιά γινόταν ξώφτερνα, αυτό ηταν κανόνας γενικός. Και τα καινούρια το Πάσχα πάντα ενα νούμερο μεγαλύτερα με επιπλεον πατο μεσα για να φορεθούν και του χρόνου…Αλλά πείνα οχι δεν γνωρισα… μόνο μας έλεγε η μαμα μας να βουταμε στο λάδι την ελιά όχι το ψωμί για να μην ρουφάει πολύ λαδι…Καληνυχτα ποιητή της καθημερινότητας μας
MπορώΜπορώ χωρίς να προσπαθήσωΜπορώ να νοιώσωτα γουμαράγκαθα ξαναστα πόδια να κεντήσωΜα όχι τώρα..οχι εδωπαγωνω οταν γυρίζω πίσωφορώ το πανωφόρι μου πάω να περπατησω.μα πρώτα..ζγουψε..ζγουψε να σε φιλήσω