Ο ΟΦΙΣ
Μάνα μου σε σένα
Πρέπει να ξομολογηθώ
Γνώρισα τον όφη, τόσο
Όσο, για να τον ερωτευθώ
Ήταν μακρύς, σπουδαίος
Σκληρός, λαχταριστός
Έκανε και τσαλίμια, αχ μάνα μου
Στο τέλος ήταν φανταστικός
Βρε κόρη μου, δεν σου ‘πα
Μακριά απ τη μηλιά
Δεν φοβόμουνα τα μήλα
Αλλά τον όφη, που μένει εκεί κοντά
Και τώρα που τον γνώρισες
Άντε να ξεχαστεί
Έτσι κι εγώ την πάτησα
Μια νύχτα σαν κι αυτή
Έλα να τον ξορκίσουμε
Να μην είναι συνέχεια στο μυαλό
Να ‘ρχεται και να φεύγει
Και πάντα να ‘ναι για καλό
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ 08/01/2010
ποιητη μου παιζεις ζαβολιαρικα…τα φιδια ειναι τα μονα απο τα ζωντανα που συχαινομαι κ φοβαμαιπαραδοξως ο οφις που περιγραφεις εσυ ….ειναι λατρεμενοςκαι δοξασμενος σε ολους τους αιωνες των αιωνωναμην!!!!
Εγώ πάλι δεν φοβάμαι τα φίδια, στα άλμπουμ έχω και φωτογραφία, μόνο αν είναι οχιά.