Η ΠΑΓΩΝΙΑ
Πάγωσα να περιμένω
Να φανείς σε μια γωνιά
Μόνος μου μέσα στη νύχτα
Στη βαριά τη μοναξιά
Έρχεσαι στα όνειρα μου
Μα σε διώχνω μακριά
Τι να το κάνω το όραμα σου
Όταν δεν είσαι ΕΣΥ κοντά
Άδικα σε έχω χάσει
Το φαρμάκι είναι πικρό
Θάθελα να δοκιμάσουν
Όσοι κάναν το κακό
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ 9/12/1966
Θα ήθελα να μάθω Αλέξανδρέ μου, αν το έτος 1966 που έγραφες όλα αυτά τα ποιήματα… βρήκαν παραλήπτη..!!!!
Πραγματικά υπέροχο και αυτό εδώ… αν και το τέλος του λέει ότι την έχασες…μήπως ήταν παροδικό και η αγάπη δε λύγισε… και σε βρήκε μετά την μπόρα σα το ουράνιο τόξο?
Την καλησπέρα μου και ευχή μου να συνεχίσεις να μας ταξιδεύεις στο τότε και στο τώρα!!!!
ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ!!! ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΣΥΜΠΑΣΧΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΤΕ…
ΕΛΠΙΖΩ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΛΥΚΕΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ…
ΑΡΑΓΕ ΕΜΑΘΕ ΠΟΤΕ Η ΜΟΥΣΑ ΠΟΣΟ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΨΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ…
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ
ΠΟΙΗΜΑ!
σε ενα παγωμενο τοπιο, η προσμονη και η αναμονη μπορουν να ειναι πολυ "ζεστος" συμμαχος..